Η ζωή ποτέ δεν μας ανήκε!. Αρχικά, ανήκε στους γονείς μας, που σκέφτονταν πριν από εμάς για εμάς, κατευθύνοντάς μας προς αυτό που για εκείνους ήτανε σωστό. Στη συνέχεια, ανήκε στους εκπαιδευτικούς μας, που επίσης, σκέφτονταν πριν από εμάς για εμάς, κατευθύνοντάς μας προς εκείνο που για εκείνους ήτανε σωστό. Μετά, η ζωή μας δόθηκε στους εργοδότες, για να την παίζουνε στα ζάρια μαζί με τους πολιτικούς, αφήνοντάς μας κάποια ψίχουλα απ’ τα κέρδη, όταν υπήρχαν, αν ήμασταν ευγενικοί μαζί τους και αν είχαν την καλή πρόθεση. Πάντα, κάποιοι άλλοι σκέπτονται για εμάς, για να καθορίσουν το θρήσκευμά μας, τα ήθη μας, τον τρόπο της διαπαιδαγώγησης, τον τρόπο εργασίας, την μορφή των κατοικιών μας και των πόλεων, την αξία της εργασίας μας, τον πολιτισμό μας, το μέλλον μας, και το μέλλον των παιδιών μας!.
Στις τυπικές μορφές διακυβέρνησης, είμαστε τα πιόνια κάποιων δυνατών που μας χρησιμοποιούν ως αναλώσιμα στοιχεία για την επίτευξη των στόχων τους. Η ζωή μας δεν έχει καμία αξία διότι ποτέ δεν τους δηλώσαμε ότι μας ανήκει!. Κι αν κάποτε το κάναμε, το κάναμε στον ύπνο μας, ή μεταξύ έμπιστων φίλων ενοχικά και σιωπηλά. Διότι εν τέλει πιστέψαμε κι εμείς ότι η ζωή μας, πρέπει να κατευθύνεται από κάποιους άλλους, εξ’ αιτίας της ανικανότητάς μας να την διεκδικήσουμε.
Ερευνώντας εναλλακτικές μορφές διακυβέρνησης, λαμβάνουμε ως δεδομένο το γεγονός ότι η ζωή μας μας ανήκει και ότι πρέπει να την πάρουμε στα χέρια μας. Κυβερνώντας αρχικά τον ίδιο μας τον εαυτό, και συνεργατικά όλη την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου