Η βιομηχανοποίηση των πάντων άγγιξε και την τέχνη φτάνοντας στο έσχατο σημείο να καταναλώνουμε τα προϊόντα μιας ισχυρής «μουσικής βιομηχανίας»! Η σύγχρονη τέχνη ξεπήδησε από την ανάγκη να σπάσει τους φραγμούς της παραδοσιακής τυποποίησης, πέφτοντας όμως στην παγίδα της εμπορικότητας εγκλωβίστηκε σε νέα χειρότερα δεσμά. Πλέον, το ίδιο μπιτ ακούγεται σ’ όλο τον πλανήτη, για να τονίσει ότι οι ιδιαιτερότητες στην τέχνη δεν είναι πια της μόδας!. Ότι τα παραδοσιακά μουσικά όργανα δεν χρειάζονται άλλο πια, αφού μπορεί όλα να τα κάνει ένα συνθεσάιζερ!. Πως δεν χρειάζονται ούτε οι μουσικοί, αφού η μουσική βιομηχανία έχει τόσο αυτοματοποιηθεί, που τα κάνει όλα μόνη της!.
Αυτό που συμβαίνει με τη μουσική, απειλεί όλα τα είδη τέχνης.. Ο άνθρωπος, δεν είναι πια δημιουργός, αλλά υπάλληλος μιας εταιρίας, που απευθύνεται σε μέσης αντιληπτικής ικανότητας αποδέκτες, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνον στην εμπορικότητα.
Η αναζήτηση εναλλακτικών μορφών τέχνης, πηγάζει από την ανάγκη αναβίωσης της εσωτερικότητας, της αυθεντικότητας και της ειλικρίνειας στην έκφραση, μιας ειλικρίνειας που αντικαταστάθηκε απ’ την επιτήδευση. Η ανάγκη να επανέλθουνε στο φως οι ανώτερες καταστάσεις του πνεύματος, η ανάγκη να τραβηχθεί το πέπλο της γενικής αναισθησίας για να βουτήξουμε και πάλι στον ποταμό των βαθύτερών μας συγκινήσεων, καθώς και η ανάγκη του εξαγνισμού που αναμένουμε από την εμπλοκή μας με την τέχνη, μας προτρέπουν να λειτουργήσουμε και σε τούτον το χώρο εναλλακτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου